Ο Αντώνης που χάθηκε……….;;

Ο Αντώνης Αγγελόπουλος ή Λεϊμόνης γεννήθηκε το 1895 ή 1896 στη Κοκκινοράχη Γορτυνίας ή Μπούζα όπως λεγόταν τότε. Ήταν γιος του Γιώρη του Αγγελόπουλου ή Λεϊμόνη και της Δημήτρως, που είχαν άλλα δύο παιδιά, το Κωσταντή και την Ευγενία.
Η ιστορία του Αντώνη είναι ενδιαφέρουσα γιατί υπάρχουν ερωτηματικά γύρω από τη τύχη του. Χάθηκε κατά το έτος 1918 και κατά την περίοδο που υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία. Ήρθαν τα μαντάτα στην οικογένεια του, ότι αρρώστησε στο στρατόπεδο στο Ναύπλιο όπου υπηρετούσε και πέθανε. Τον θρήνησαν και το πήραν απόφαση.
Ο Αντώνης περιγράφεται ως ένας ωραίος και ψηλός άντρας, λάτρης του ωραίου φύλου με πολλά «ανδραγαθήματα» σ’ αυτόν το τομέα, ασυμβίβαστα με τα ήθη της εποχής εκείνης, ανήσυχο πνεύμα, με διορατικότητα, αλλά και ολίγον τυχοδιωκτισμό.

Είχε προτείνει στον πατέρα του να μετατρέψουν μέρος των χωραφιών τους σε αμπελώνες και ελαιώνες και να μην βασίζονται αποκλειστικά στην κτηνοτροφία. Αυτό ήταν πρωτοποριακό για την εποχή που μιλάμε στη περιοχή της Κοκκινοράχης, που όλοι ζούσαν από τα γιδοπρόβατα. Επίσης προσπάθησε να πείσει τον πατέρα του να εγκαταλέιψουν τα κοπάδια τους και να μεταναστεύσουν στην εύφορη Μεσσηνία για να μπορέσουν να ζήσουν καλύτερα. Γι αυτούς τους λόγους ερχόταν σε συνεχή διαφωνία και γκρίνια με την οικογένεια του.

Όταν το είχαν πάρει πια απόφαση ότι ο Αντώνης πέθανε στο στρατόπεδο από αρρώστια ήρθε ένα νέο που τους συγκλόνησε. Μαθεύτηκε από κάποιο κάτοικο του χωριού Δόξα ή Βρετουμπούγα όπως λεγόταν τότε, ότι ο Αντώνης δεν πέθανε αλλά ζει.
Ιδού πως περιέγραψε την ιστορία: Πέθαναν, λέει, δυο στρατιώτες στο στρατόπεδο του Ναυπλίου και ο Αντώνης μαζί με το φίλο του καταγόμενο από τη Δόξα ή Βρετουμπούγα με κάποιο τρόπο οικειοποιήθηκαν τα ονόματα τους και η διοίκηση του στρατοπέδου ανακοίνωσε ως πεθαμένους τον Αντώνη Αγγελόπουλο και το φίλο του από του Βρετουμπούγα. Συμφωνα με την ίδια πληροφορία οι δυο φίλοι κατάφυγαν στη Μεσσηνία με καινούρια ονόματα πλέον. Ακόμα ειπώθηκε ότι ο Δοξιώτης γύρισε στο χωριό του ύστερα από αρκετά χρόνια και βρήκε τη γυναίκα του παντρεμένη με άλλον άντρα, αφού τον θεωρούσε νεκρό. Τότε προτίμησε να φύγει, παρά να την διεκδικήσει. Για τον Αντώνη αξίζει να σημειώσουμε ότι εκκρεμούσε καταγγελία εναντίον του για παρενόχληση κάποιας γυναίκας. Τα έμαθε όλα αυτά η μάνα του Αντώνη και πραγαματοποίησε μεγάλο οδοιπορικό στη Μεσσηνία προκειμένου να τον βρει, αλλά το ταξίδι αποδείχτηκε μάταιο.

Πέρασαν κι άλλα χρόνια. Προς το τέλος της δεκαετίας του ’30 συνέβη κάποιο άλλο γεγονός που αναστάτωσε την οικογένεια του. Δυο κοκκινοραχίτισσες έτρεξαν στο σπίτι του αδερφού του Κωσταντή και του ανέφεραν ό,τι είδαν: Πέρασε, λέει, κάποιος άγνωστος στη μέση του χωριού, κάθισε σε μια πέτρα στη θέση «Τσικούλα» ξεκουραστεί, τραγούδησε ένα πονεμένο τραγούδι «που αναστέναξαν και οι πέτρες» κατά τα λεγόμενα τους και ρωτούσε για την οικογένεια του Κωσταντή του Λεϊμόνη. Όλοι πίστεψαν ότι ήταν ο Αντώνης. Ο Κωσταντής έτρεξε στο κατόπι του. Έφτασε μέχρι τα χωριά της Κάτω Ηραίας γιατί του είπαν οι γυναίκες πως ακολούθησε αυτή τη κατεύθυνση. Για άλλη μια φορά η αναζήτηση δεν απέδωσε. Όλοι οι συγγενείς του, έμειναν με την αμφιβολία «πέθανε ή ζει». Και με πολύ πόνο. Η μάνα του πέθανε με το καημό του.
Το ερωτηματικό παραμένει: Πέθανε στο στρατό όπως επίσημα ανακοινώθηκε ή έζησε με άλλο όνομα στη Μεσσηνία σύμφωνα με τις πληροφορίες; Σύμφωνα με την περιγραφή του χαρακτήρα του, που έκανα στην αρχή, είναι πολύ πιθανόν η πληροφορία που είχε η οικογένεια του, να ευσταθεί. Είχε εκδηλώσει την επιθυμία του για μετακόμιση στη Μεσσηνία, ήταν ανήσυχος και τολμηρός, είχε τάσεις τυχοδιωκτικές και δεν μπορούσε να επιστρέψει στο χωριό του με άλλο όνομα και με δικαστική εκκρεμότητα.
Τελικά ο Αντώνης Αγγελόπουλος ή Λεϊμόνης που χάθηκε;

8/12/2010
Μαρίνα Διαμαντοπούλου-Τρουπή